ΗΠΑ: Προστασία στους τρομοκράτες, φυλακές σε όσους τους πολεμούν

atilioboron.com.ar

του Atilio A. Boron

 Όπως είναι γνωστό – αν και πολύς κόσμος εντός και εκτός ΗΠΑ το αγνοεί – υπάρχουν πέντε αντι-τρομοκράτες αγωνιστές κρατούμενοι άδικα σε φυλακές των ΗΠΑ. Κρατούμενοι ακριβώς γιατί διείσδυσαν σε εγκληματικές τρομοκρατικές οργανώσεις με έδρα το Μαϊάμι – και προστατευμένες σε διάφορες περιπτώσεις από την αμερικανική κυβέρνηση – με σκοπό να αποτρέψουν τα σχέδια που ως τώρα έχουν κοστίσει 3478 ζωές, τόσο Κουβανών όσο και μη Κουβανών, και ακόμα έχουν αφήσει 2099 ανάπηρους, έτσι ώστε συνολικά η τρομοκρατία να έχει 5577 θύματα στην μετεπαναστατική Κούβα. Αναλογικά, αντιστοιχεί ένα θύμα τρομοκρατίας για κάθε 1972 Κουβανούς, γεγονός το οποίο διαμορφώνει ένα δείκτη σκανδαλωδώς υψηλό για μια χώρα που δεν έχει κηρύξει τον πόλεμο σε κανέναν παρόλο που της επιτίθενται με σφοδρότητα εδώ και πάνω από μισόν αιώνα.

Παρόλο που οι “5” δεν υπέκλεψαν πληροφορίες από κανένα κυβερνητικό οργανισμό των ΗΠΑ, ούτε ιδιοποιήθηκαν κανένα δημόσιο έγγραφο, ούτε διέπραξαν κανένα αδίκημα εκτός από το να μάθουν εκ των έσω τα σχέδια που μηχανεύονταν οι εγκληματικές οργανώσεις, οι Κουβανοί αγωνιστές συνελήφθησαν από τις αμερικανικές αρχές, δικάστηκαν σε μια διαδικασία γεμάτη παρατυπίες και καταδικάστηκαν σε βαριές ποινές φυλάκισης, αρχικά 4 φορές ισόβια συν 77 χρόνια φυλακή, για να αναθεωρηθούν αργότερα για τρεις από αυτούς στο εφετείο: τους Antonio Guerrero Rodríguez, Ramón Labañino Salazar, και Fernando González Tort. Στον Gerardo Hernández Nordelo και στον René González Sehwerert δεν έγινε δεκτό το δικαίωμα της έφεσης. Οι ποινές που ισχύουν τώρα είναι: Στον Φερνάντο 17 χρόνια και 9 μήνες·  στον Αντόνιο 21 χρόνια και 10 μήνες· στον Ραμόν 30 χρόνια· στον Χεράρδο δύο φορές ισόβια συν 15 χρόνια. Τέλος στον Ρενέ, ο οποίος εξέτισε ποινή κάθειρξης 15 ετών στις 7 Οκτωβρίου 2011, επέβαλαν επιπλέον 3 χρόνια σε καθεστώς ελευθερίας υπό επιτήρηση, για το «αδίκημα» να έχει γεννηθεί στις Ηνωμένες Πολιτείες! Το ίδιο σκοπεύουν να κάνουν και στον Αντόνιο, ο οποίος επίσης γεννήθηκε στις ΗΠΑ.

René, Antonio, Ramón, Fernando, Gerardo (Los Cinco)

Αν και δεν κατηγορήθηκαν για τη διάπραξη ομοσπονδιακών αδικημάτων, αποφασίστηκε να δικαστούν στο Μαϊάμι, όπου ο αντεπαναστατικός τύπος και η αντικαστρική μαφία που εδρεύουν σ’ αυτή την πόλη τους είχαν καταδικάσει εκ των προτέρων. Με άλλα λόγια, αυτό που η δικαιοσύνη των Ηνωμένων Πολιτειών εγγυάται σε έναν βιαστή ή κατά συρροή δολοφόνο μικρών κοριτσιών, μεταφέροντάς τον σε μια άλλη πόλη όπου οι ένορκοι να είναι ανεπηρέαστοι από τις πιέσεις του περιβάλλοντος στο οποίο διεπράχθη το έγκλημα, αυτό το ίδιο δικαίωμα σε μια δίκαιη δίκη το αρνήθηκαν στους «5». Αυτοί οι Κουβανοί ήρωες πρόκειται να εκτίσουν 15 αβάσταχτα χρόνια φυλακής, εκτός από τον Ρενέ Γκονσάλες ο οποίος οφείλει να παραμείνει χωρίς λογική δύο ακόμα χρόνια υπό επίβλεψη στην πολιτεία της Φλόριδας πριν μπορέσει να επιστρέψει στην Κούβα.

Συνοψίζοντας: Πρόκειται για μια καταδίκη άδικη, παράνομη, και που παραβιάζει το ίδιο το Σύνταγμα των ΗΠΑ. Και όχι μόνον αυτό: μια καταδίκη που βασανίζει και τις οικογένειες των φυλακισμένων. Κατά τη διάρκεια των προηγούμενων ετών τόσο στην Όλγα Σαλανουέβα όσο και στην Αντριάνα Πέρες, συζύγους του Ρενέ και του Χεράρδο αντίστοιχα, αρνήθηκαν τις βίζες εισόδου στις Ηνωμένες Πολιτείες με μόνη πρόθεση να επισκεφτούν τους συζύγους τους, παραβιάζοντας έτσι το δικαίωμα κάθε κρατούμενου να δεχτεί επίσκεψη από την οικογένειά του καθώς και το δικαίωμα της οικογένειας, κάτι που έχει επανειλημμένως καταδικαστεί από οργανώσεις ανθρώπινων δικαιωμάτων όλου του κόσμου, μεταξύ άλλων και από την Διεθνή Αμνηστία. Οι αρχές των ΗΠΑ επικαλέστηκαν κατ’ επανάληψη ότι οι επισκέψεις θα μπορούσαν να βάλουν σε κίνδυνο την εθνική ασφάλεια της πιο ισχυρής αυτοκρατορίας  που υπήρξε ποτέ πάνω στη γη. Ούτε καν επετράπη στους «5» να επισκεφτούν συγγενείς βαριά αρρώστους ή ετοιμοθάνατους. Όπως είναι προφανές, πέρα από την κατάφωρη αδικία υπάρχει και μια αγριότητα απεχθής προς την ανθρώπινη υπόσταση.

Τι θα μπορούσε να εξηγήσει αυτή την αρρωστημένη κακομεταχείριση των φυλακισμένων και των οικογενειών τους και τη συστηματική παραβίαση των ίδιων των νομικών θεσμών των ΗΠΑ; Πιστεύουμε ότι αυτές οι ηθικές εκτροπές εκφράζουν μια παράλογη πρόθεση να παραδειγματίσουν την Κούβα επειδή είχε την τόλμη να φέρει σε πέρας μια επανάσταση και να οικοδομήσει τον σοσιαλισμό. Μια παραδειγματική τιμωρία για μια υπανάπτυκτη χώρα του Τρίτου Κόσμου που μπόρεσε, χάρη ακριβώς σ’ αυτή την επανάσταση, να εγγυηθεί επίπεδο υγείας και παιδείας καλύτερα από τη συντριπτική πλειοψηφία των χωρών του αναπτυσσόμενου κόσμου, και να διευκολύνει την πρόσβαση στον πολιτισμό και τον αθλητισμό για όλες και όλους.

Και αυτό έγινε γιατί στη σοσιαλιστική Κούβα δεν υπάρχει η εμπορευματοποίηση της υγείας, της παιδείας, του πολιτισμού, της κοινωνικής ασφάλισης, του αθλητισμού και οποιοδήποτε αγαθού και υπηρεσίας που είναι απαραίτητα για μια αξιοπρεπή ζωή. Αυτή η μάστιγα, από την οποία υποφέρουν σχεδόν όλες οι χώρες της Λατινικής Αμερικής και της Καραϊβικής, δεν υπάρχει στην Κούβα και γι’ αυτό το νησί του Μαρτί και του Φιντέλ συνιστά ένα οδυνηρό παράδειγμα που η αυτοκρατορία προσπαθεί να εξαλείψει με κάθε τίμημα, ακόμα και αν για να το πετύχει αυτό πρέπει να παραβιάσει όποιον ηθικό ή θρησκευτικό κανόνα υπάρχει στη χώρα που τυπώνει στα χαρτονομίσματα του δολαρίου τη φράση “in God we trust” και όλους τους νόμους και τις συνταγματικές υποδείξεις.

Orlando Bosch - Luis Posada Carriles

Σε πλήρη αντίθεση με την πολιτική που έχει υιοθετήσει σχετικά με τους ηρωικούς Κουβανούς αντιτρομοκράτες, η κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών επικύρωσε και υποστήριξε τη δράση δύο εκ των πιο αιμοσταγών τρομοκρατών της ηπείρου: του Ορλάντο Μπος και του Λουίς Ποσάδα Καρίλες. Φυσικοί αυτουργοί αμέτρητων εγκλημάτων, πρωταγωνιστές των μεγαλύτερων φρικαλεοτήτων εναντίον του λαού και της κυβέρνησης της Κούβας και άλλων χωρών επίσης, και οι δύο συνεργάστηκαν με τις μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ, οι επικεφαλής των οποίων τούς πήραν υπό την αιγίδα τους, προστατεύοντάς τους για να εξασφαλίσουν την απόλυτη ατιμωρησία για τα εγκλήματά τους.

Τον Απρίλιο του 2011 ο Μπος άφησε αυτόν τον κόσμο με την ψυχή αμόλυντη, στο σπίτι του. Χωρίς ποτέ να ενοχληθεί για τα αμέτρητα εγκλήματά του. Όχι μόνο αυτό, αλλά για τον αιώνιο διασυρμό του, το πολύ «σοβαρό και αυστηρό» Πανεπιστήμιο του Μαϊάμι, στο οποίο σπουδάζουν πολυάριθμοι φοιτητές από τη Λατινική Αμερική και την Καραϊβική, κατέστρεψε ανεπανόρθωτα τη λίγη καλή φήμη που του έμενε (εξαιτίας του γεγονότος ότι συγκαταλέγεται στα πιο δηλητηριώδη εργαστήρια ψεύδους και δυσφήμισης εναντίον της Κούβας) με το να προσφέρει στον Ορλάντο Μπος τον τίτλο του Διδάκτορα Τιμής Ένεκεν, αγνοώντας τα στοιχεία που τον ενοχοποιούσαν, μαζί με τον Ποσάδα Καρίλες, ως αρχιτέκτονα κακόβουλων σχεδίων όπως το Σχέδιο Κόνδωρ που ερήμωσε τη Νότια Αμερική κατά τη δεκαετία του ’70, την απόπειρα κατά της πτήσης 455 των Κουβανικών Αερογραμμών που προκάλεσε το θάνατο 73 ανθρώπων και ακόμα, όπως λέγεται, της δολοφονίας του Ορλάντο Λετελιέρ [υπουργού του Αλιέντε] στην Ουάσινγκτον το 1976.

Ο Μπος πέθανε, αλλά ο Ποσάδα Καρίλες συνεχίζει να ζει, να κινείται με απόλυτη ελευθερία και προστατευμένος από τους νόμους και τις αρχές των ΗΠΑ. Έτσι, ενώ αυτοί που πολεμούν την τρομοκρατία εκτίουν ποινές τόσο υπερβολικές όσο και άδικες στις φυλακές τις αυτοκρατορίας, οι χειρότεροι τρομοκράτες του κόσμου συνεχίζουν να απολαμβάνουν των προνομίων και της ατιμωρησίας που τους παρέχει ο Λευκός Οίκος.

Αλλά η ιστορία δεν έχει ολοκληρωθεί. Είμαστε σίγουροι ότι ο λαός και η κυβέρνηση της Κούβας θα πετύχουν την επιστροφή των παιδιών τους στο νησί. Ο Ομπάμα, αναπάντεχα νομπελίστας Ειρήνης (2009), έχει στα χέρια του τη δυνατότητα να βάλει τέλος σε τόση αδικία και σκληρότητα. Είναι μέσα στις δικαιοδοσίες του ως πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών να υπογράψει χάρη με την οποία αυτοί οι αντιτρομοκράτες αγωνιστές θα μπορούσαν να ξαναποκτήσουν την ελευθερία τους, θα μπορούσαν να επανενωθούν με τις οικογένειές τους και να ξαναφτιάξουν τη ζωή τους και αυτές των συγγενών τους, ζωές βάναυσα τραυματισμένες από δεκαπέντε χρόνια φυλακής και χωρισμού.

Αν ο Ομπάμα ήταν συνεπής με τα λεγόμενά του και την σταθερή επίκληση των θρησκευτικών αισθημάτων του βορειοαμερικανικού λαού· αν ήταν, όπως διακηρύττει, ένας άνδρας που παρακινείται από βαθιά ανθρωπιστικά κίνητρα, θα έπρεπε να υπογράψει την χάρη τώρα αμέσως, χωρίς να καθυστερήσει ούτε λεπτό. Έτσι μόνο θα μπορούσε να δικαιολογήσει, εν μέρει τουλάχιστο, το Νόμπελ που του δόθηκε. Αν δεν το κάνει δε θα χωράει η παραμικρή αμφιβολία ότι η ιστορία δε θα τον δικαιώσει, αφήνοντας ένα καθόλου τιμητικό ίχνος σαν ένα από τα μεγαλύτερα φιάσκο της εποχής του. Μένει να ελπίζουμε να έχει τη σοφία και την τιμή για να υπογράψει την αίτηση χάρητος που οι «5» αξίζουν και να βάλει τέλος σε μια τέτοια προσβολή στις πιο υψηλές ανθρωπιστικές αξίες του καιρού μας.